πενθώ

να φέρεσαι έξυπνα

κρύωσα στις πλευρές που κρυώνουν από το ρεύμα τής επικίνδυνα ανοιχτής πόρτας
[ή παράθυρου]...
στέκομαι να καταλάβω, αν άκουσα καλά τα λόγια...

θυμήθηκα ότι έπρεπε να σού πω, ότι στο εμπόριο λένε ... πάντα να αφήνεις ανοιχτή την πόρτα
[έστω ένα μικρό παραθυράκι]...

ποτέ δεν ξέρεις...

μηπως ξεχναμε γρηγορα ??????

water on you

Θα είμαι διαρκώς στραμένος επάνω σου...

Μήπως δεν θέλεις;;;

Μήπως και πάλι έχω λάθος;;;

Ομως, βλέπω...

Για εσένα μιλάω...

Ξέρεις τι λέω;;;

Ανοιξε εσύ, επιτέλους τα μάτια σου!!!!!!

θα ήθελα να σού λέω... ΣΕ ΒΛΕΠΩ.... ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΕ ΒΛΕΠΩ.....

τρομακτικέ μου εαυτέ, ποιός άλλος από σένα, σε φοβάται;;;

1

όταν ξαναφανούν τα σύννεφα στην άδικη καρδιά των περαστικών αλλά ηλίθιων πουλιών, θα σε αρπάξω από τα χέρια και τη μέση και θα παλέψω δυνατά για να χαθούμε αυτό το απόγευμα, στων ξεγυμνωμένων παθών μας τα γουργουρίσματα.
αν ξαναδείς τον έναν, να φανείς γενναία...
αν με δεις, να μού μιλήσεις...
εγώ είμαι...
εγώ, εξακολουθώ, να είμαι...

χωρίς τίτλο

και ξεπροβάλεις κάπως απότομα,
ούτε εσύ ξέρεις γιατί φάνηκες τόσο,
ούτε κανείς άλλος ξέρει...
κι έτσι μοναχικοί τύποι καρδιοχτυπάμε,
κάθε μέρα και πιο πολλοί,
κάθε μέρα στρώνοντας κάποια σεντόνια
στα κρεβάτια των ερώτων,
που απαρηγόρητοι ζητάνε ταίρι...
και κλαίνε που σε βλέπουνε...
και κλαις που δεν υπάρχουν...
και κλαις, γιατί πέρασε πολύς καιρός...