χωρίς τίτλο

και ξεπροβάλεις κάπως απότομα,
ούτε εσύ ξέρεις γιατί φάνηκες τόσο,
ούτε κανείς άλλος ξέρει...
κι έτσι μοναχικοί τύποι καρδιοχτυπάμε,
κάθε μέρα και πιο πολλοί,
κάθε μέρα στρώνοντας κάποια σεντόνια
στα κρεβάτια των ερώτων,
που απαρηγόρητοι ζητάνε ταίρι...
και κλαίνε που σε βλέπουνε...
και κλαις που δεν υπάρχουν...
και κλαις, γιατί πέρασε πολύς καιρός...