.








Η Λειτουργία τού blog με την ονομασία panoptis, ενδέχεται να διακοπεί αν δεν σταλούν σχόλια στην προκειμένη ανάρτηση τού εν λόγω bloggg, από τους κάτωθι:


1. Kristen Stewart... ... γιατί είναι θεϊκή στο Into the wild !

2. Funel... ... γιατί είναι μυθικός θεός !

3. Αλέξης Τσίπρας... ... γιατί θα γίνει θεός !?

4. Παρασκευαϊδης Χρήστος... ... γιατί τελικά αυτός ξέρει αν υπάρχει θεός ?!

5. Shrek... ... γιατί έτυχε !!!! ???



Αν κάποιος από εσάς γνωρίζει κάποιον από τους παραπάνω ή ξέρει κάτι για να τους πείσει ή έστω να τους εξαναγκάσει να μου γράψουν κάποιο σχόλιο, έστω έναν απλό χαιρετισμό, παρακαλώ να το κάμει... Αλλιώς...Ούτε κι εγώ δεν ξέρω τι θα κάμω...
Αμα πια...


.

EΠΕΙΣΟΔΙΟ ΑΓΟΡΩΝ 5





Μου φάνηκε περίεργο που άκουσα τόσο νευριασμένη τη

Δέσποινα εκείνο το πρωί. Μία τόσο ήρεμη, κατά γενική

ομολογία γυναίκα, είναι σπάνιο να την ακούς να ανεβάζει

τόνους, γι’ αυτό και …έδωσα προσοχή!Χάλαγε τον κόσμο

γιατί ήταν απαράδεκτο λέει να βρίσκει μία μόλις εβδομάδα

μετά την αγορά της πανέμορφης ομπρέλας της, μάρκας

τάδε τιμής δείνα, ή μάλλον υψηλής, υψηλοτάτης τιμής δείνα,

την ίδια ακριβώς ομπρέλα,

σε πάγκο της λαϊκής αγοράς

στη γειτονιά της, στην εξευτελιστική χαμηλή τιμή των

τόσων ευρώ!


Όπως κάθε παθημένος, θυμήθηκα και τη δική μου

παρόμοια ιστοριούλα, που μου συνέβη πολλά χρόνια

πριν…

…της οποίας ιστοριούλας δεν είναι η στιγμή της βέβαια

(τώρα ασχολούμαστε με την ομπρέλα),

αλλά σας υπόσχομαι πως θα σας την πω με την πρώτη

ευκαιρία αναλυτικά-αναλυτικά…


Συζήτησα μαζί με τη Δέσποινα λίγη ώρα περί έρευνας

αγοράς,

παζαριού, εμπιστοσύνης για το κατάστημα που

αποφασίζουμε να γίνουμε πελάτες,

υποχρέωση στο να κάνουμε παράπονα για ό,τι πέφτει στην

αντίληψή μας, κοινοποίηση σε όλους τους γνωστούς μας

για να μάθει(!!!) αυτός που το έκανε,

κτλ κτλ κτλ.


Στο τέλος, για να ηρεμήσω και να καλοπιάσω λιγάκι τη

Δέσποινα τής πρότεινα να πάει να αγοράσει μία ομπρέλα,

ακόμη, από τη λαϊκή αγορά αυτή τη φορά, ώστε η αρχική

τιμή να πέσει…(πωλητής άνθρωπος όπως σας έχω πει,

ε…μου κόβει για τέτοια…)

Εμπορική πρόταση…εμπορικό μυαλό η Δέσποινα,

χαμογέλασε κάπως ανακουφισμένη, και συνέχισε την

ημέρα της…









.

Ceralex ανταποκρίνομαι στην πρόσκλησή σου.


Επιασα λοιπόν το πρώτο βιβλίο που βρέθηκε δίπλα μου, όπως η φίλη Ceralex με προσκάλεσε να κάνω ακολουθώντας τις οδηγίες να γράψω...


ανα-σκιρτώ(-άω) ΑΝ , αναπηδώ ελαφρώς. 2 ανατινάσσομαι εξ ευαρέστου ή
δυσαρέστου αγγέλματος. Ουσ. ανασκίρτησις ή κ. -ίρτημα το.
ανασκοπή η Ν ανασκόπησις, επανεξέτασις. 2 Δ δισταγμός, επιφύλαξις.
ανασκουμπώνω Δ, ανασύρω τας χειριδάς τινος προς διευκόλυνσιν εργα
σίας του. μεσ.2 μεσ.-ώνομαι, ανασύρω τας χειρίδας μου. β) μτφ. αποδύομαι εις δράσιν.

(ΝΕΟΝ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΟΝ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΓΑΜΗΝΑΙ 1957)

(και για να πω την αλήθεια μου έκανα μία μικρή επιλογή, αλλά όχι επί της ουσίας!)
Συνοπτικά εδώ οι κανονισμοί του παιχνιδιού (copy paste από τη meniek):

1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή

2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)

3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση

4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις δλδ την έκτη, έβδομη και όγδοη και

5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι...

Δεν προσκαλώ κάποιους τώρα γιατί θέλω σύντομα να τους προσκαλέσω σε άλλο...
Αν θέλει κάποιος να το κάνει από μόνος του, ελεύθερος είναι...
Γειά σου ceralex.... Σε ευχαριστώ...

1η εκστρατεία

.


Το ξέρετε ότι στις φυλακές Κορυδαλλού ζουν μαζί με τις φυλακισμένες μητέρες τους 15 παιδάκια κάτω των 3 ετών;

Μία φίλη μου ρωτάει αν υπάρχουν γνωστοί που να έχουν και να χαρίζουν δώρα ή παιχνίδια(για παιδιά αυτής της ηλικίας)
τα οποία θα δοθούν σε αυτά τα παιδιά.


Εγώ επειδή δεν έχω, είπα να με πακετάρω, αλλά δεν είμαι λέει για χάρισμα.

Υπάρχει κανείς που να έχει και να θέλει να προσφέρει;;;
Γράψτε εδώ, και όλα τα άλλα θα οργανωθούν... :)



.

ανεβαίνουν όλα, δεν πάμε κι εμείς;

.








.

αγαπημένο μου μέσα, απάντησέ μου...

(...





Εγώ αποφασίζω


ή το εγώ μου;






...)

επεισόδιο αγορών 4




Εντάξει! Ωραία και εντυπωσιακά τα εμπορικά υπερκαταστήματα…
Εντάξει! Βρίσκεις ό,τι θες.
Τα ποδαράκια μου, όμως, ποιος τα σκέφτεται;;;
Γιατί δε με ενημέρωσε κανείς ότι εσείς οι γυναίκες είστε παλαβές με τα ψώνια;;;

Μου τηλεφωνεί λοιπόν, η φίλη μου η Ερασμία (γεια σου ρε Ερασμία),
για να της κάνω παρέα λέει στο σούπερ κατάστημα που θα βρει σίγουρα εκείνα τα ρούχα μωρέ που θέλει…Ε…και να πιούμε κι εκείνο το καφέ που λέμε τόσο καιρό.

Ε…και πάμε. 11, βρεθήκαμε…

…Στις 2!!! άρχισε να ρωτάει η Ερασμία, καλέ πότε κλείνεται, κι εγώ έχω βρεθεί
να πιάνω κουβέντα με τις πατούσες μου και να προσπαθώ να βρω λόγια για να τους ζητήσω συγνώμη…
…Σε λίγο μπήκε στη κουβέντα και η μέση μου! Ε ρε διασκέδαση…

Έτσι όπως πήγαινε θα τα έλεγα με όλο μου το πονεμένο σώμα, αλλά για καφέ με την Ερασμία, δε θα πήγαινα…
Και το λέω, γιατί, τελικά όντως, δεν πήγα! Κάπου στον 6ο όροφο, της είπα ότι ‘’Ερασμία μου εγώ δεν τραβάω άλλο. Θα τα πούμε’’. Και η Ερασμία, το δέχτηκε χωρίς αντίρρηση καμία…(είχε άλλα τώρα να σκεφτεί)…

…Περιμένω τη στιγμή που θα ενδώσει η φίλη μου η Ερασμία και έρθει σε κανένα πάρτυ μου… Ρε, όλα της τα αγαπημένα θα παίξω για να μάθει τι πάει να πει κουβέντα με τα πόδια σου.






να μ΄αγαπάς,






(klik^)





όσο μπορείς






.




Πόσες φορές είπες σήμερα







Συγνώμη!




………












“T’ όνειρο”


Λάμψη σηκώθηκε, μπροστά απ’ το βλέμμα

και σκέπασε τον ύπνο

λες τ’ όνειρο να μίσησε,

και εκδικήθηκε το γαλήνιο ξύπνημα.


Έτσι, φωτιά άναψες πάνω μου,

με κύκλωσες,

κι ανάσανα καυτές, υγρές ανάσες

για πρώτη μου φορά,

σαν τ’ όνειρό μου τώρα ν’ άρχισε

ή τώρα να τελειώνει.


Όταν βλέπω το σώμα σου ή το υπολογίζω,

και το ένα μας το άγγιγμα, θύελλα και εκτέλεση,

μαστίγωμα και ανάσταση.

Τυχαία ή μελετημένα

θα κλείσουμε τρομαγμένοι τα μάτια,

το όνειρο να μην τελειώσει.


Μέχρι που φάνηκες,

τα σύνορά μου με τον κόσμο απέραστα,και τώρα, διαλυμένα σέρνονται,

στο κάθε σου ταξίδι μέσα μου.



Σημάδεψα τα σημεία μου, να μη χαθώ στο δρόμο.

όμως γυρίζοντας, είχες περάσει πρώτα εσύ,

και τα ‘σβησες.

Τον έχασα το δρόμο

και συνέχισα δικός σου να είμαι.

τα όπλα μου βαθιά μου έκρυψα,

κι όχι μόνο τα βρήκες.

δικά σου τα έκανες και γιάτρεψες τους εφιάλτες μου.


Μόνος μου να είμαι άλλο,

το απαγόρεψες.

με σήκωσες στα πόδια μου

και αν και ικέτευα μόνο τα χείλια σου,

με έλουσες στο σώμα σου.

Πιο δυνατός ποτέ δεν ένιωσα.


Γονάτισα, το γέλιο σου,

αστραπή να με διαπεράσει.

Να ικετέψω τη ματιά σου

και το χάδι της προσοχής σου.

Να με ηλεκτρίσει η απαλή σου όψη,

όταν ξεχνιέσαι.


Όταν ανακάλυψα τα ίχνη σου,

τα ακολούθησα, από βήμα σε βήμα

μέχρι που ένιωσα τα φιλιά σου στην πλάτη μου

ύπουλα και αδύναμα

να με παρακαλάνε να παραδοθώ.

Βούτηξα στις αμφιβολίες μου και

σου έμαθα τους κόσμους μου για να τους καταστρέψεις.


Και σαν η θάλασσα να στέρεψε,

για πρώτη μου φορά τυράννησα τα κύτταρά μου,

για ν’ απαντήσουν στις πιο μεγάλες μου φωτιές.

Γύρισα και σε είδα.

Θυμάμαι το χαμόγελο

που προκάλεσε το θάνατο της ησυχίας μου.

Και τρόμαξα…


Καμία λογική δε στάθηκε

για να κοιμίσει τους στρατούς του είναι μου.

Και τρόμαξα…

Έσωσα ότι πρόλαβα

και βρέθηκα γυμνός

κάτω απ’ τα πόδια σου.

Κι αν σου μιλάω, τρομάζω στις ανάγκες σου.

Λατρεύω και μισώ τις εποχές σου.

Γίνεσαι δήμιος της τρέλας μου

με μια σου λέξη.

ή και καμία.


Αγάπησα τις ενοχές σου.

Αγάπησα τις δύσκολες εικόνες σου.

Και σ’ αγαπάω.

Σαν ώριμο καρπό μέσα στο σώμα μου.

Όταν μυρίζω στις αόρατες ακτίνες τη μαγεία σου.

Τη λάμψη, στο σκυφτό σου πρόσωπο, όταν θυμάσαι.


Δαμάζω τις αλήθειες μου,

να μη μιλήσω.

Ανίκανος να προφυλάξω τις ευαισθησίες,

σου χάρισα και γεύτηκες το αίμα μου.

Και τρόμαξες…


Το πρόγραμμα των κυνηγιών σου ματαιώθηκε

και στην ιδέα ν’ αναγνωριστείς,

με κούρασες.

Με παίδεψες με γρήγορες κινήσεις.


Και όταν νόμισα πως σ’ έπιασα,

πιο πίσω, πιο μακριά μου έμεινες.

Έτσι, άρχισα κι εγώ να σημαδεύω.


Έκλεψα τα’ όνομά σου,

το βαπτίστηκα,

σε έκανα δική μου και σε χάνω.

Όμως,

χαμένη η παρτίδα κι αν θα είναι,

να κλέψω δε μπορώ,

ή να μπλοφάρω.

Δε γίνεται στην τύχη να με παίξεις.

Όσο κι αν ξέρεις, θα με χάσεις.


Η ακρότητα, καινούριους κόσμους προδοσίας να μη φτιάξει.

Ένοχοι και οι δύο στις θύμησες,

συνεχίζουμε τις πλάνες, στους πλανήτες μας.

Κι οι ισορροπίες μας

αγωνιούν στην κάθε κίνηση.


Άπλωσα τα φτερά, και πέταξα.

Και δεν ήταν ο ίλιγγος που ένιωσα.

Ήσουν εσύ,

που το γυναικείο σου άρωμα, σκόρπισες στον αέρα.

Και πέταξες πλάι μου.