.

“Xέρι, δεξί”
Αγάπη μου…
θαρρώ πως χάθηκα
αιώνες μέσα στην αδιαφορία τους
κι ενώ η ενοχή είναι δική μου
ένιωσα για άλλη μια φορά την ταχυπαλμία
που σαν παλιά μου φίλη με χαιρέτισε
και αναγκάστηκα να μας καλύψω.
Να κρύψω τα λάθη στους γραμμένους τοίχους
αιώνες μέσα στα ,μάτια μου
που βαρέθηκα να τα θυμάμαι
ζωγραφισμένα από το χέρι το δεξί σου
που τόσο ένιωσα.
Να χαϊδεύει τις αμφιβολίες και
να λέει τόσα δάκρυα
Λύπη μου…
θαρρώ πως χάθηκα
και το δεξί το χέρι κανενός βοήθειας χέρι δε γίνεται
όταν όλο και πιο συχνά
έρχεται η ταχυπαλμία
να μου θυμίσει πως πρόδωσα
και η πληρωμή αργεί να τελειώσει
αιώνες μέσα σε ικεσίες.
Όταν ξανά κοιτάξουν πάνω μου
τις πέτρες τις πολύτιμες μου για να κλέψουν
και δουν πως δε μου έχει μείνει πια καμία
θα χαμογελάσεις
θα λάμψει το μαχαίρι στο δεξί σου χέρι
και γι’ άλλη μια φορά
θα κομματιάσει την ουσία μου
αιώνες μέσα μου που χάριζα,
που πρόσφερα σαν έμπορος μικρός κι ασήμαντος.
Πνοή μου...